Şimdi şöyle düşünüyorum:
Şöyleydi, böyleydi diye oyalıyorlar bizi! Neden, çünkü milletimizin geri kalmasını istiyorlar. Kimler? Düşmanlarımız; nerede onlar? Hedef göstermeyeyim çünkü her yerdeler! İçimizde, yakın çevremizde ve dışarıda...
O zaman ne yapmalıyız, soruyorum!
Bence dilimize girmeye aday sözcükleri, hele ki halk tarafından özümsenmişse alalım. Ancak tartışmamız gereken bence bunun ölçüsü ve alma kuralı. Örneğin teknik bir ders veye konferansda eğer dili İngilizce değilse biz çoğu sözcükleri yabancısını kullanma durumuna düşmeyelim. Çünkü o zaman o meslekten kişiyle halk arasında büyük uçurumlar doğar ve iki tür dil açığa çıkar. Gerçi diller arasında eğitim kapsamında sınıf farklılıkları oluyor. Bu doğal olacak ama kendini yetiştirmiş bir araştırmacı veya basın mensubu gidip gökbilimci (astronom) ile söyleşi yaptığında bunu halka duyurmak için kılı kırk yarmaması gerekir. Başka bir örnek:
Biz eğitim dili Türkçe olsun istiyoruz; neden? Çünkü sağ kulağını sol eliyle ensesinin arkasından çevirip de gösterenlerden olmamak için. Öyle ya, çocuklarımızın anadili Türkçe ve siz bildikleri araçla (örneğin sandalet) yürüteceğinize adeta savunmasız bırakıp çıplak ayakla yürütüyorsunuz. Hatta şu benzetme de hoş olabilir: Siz hiç kumsalda ayakkabılarınız ile yürümeyi denediniz mi? İşte anadilde eğitim vermemek tam anlamıyla buna benzer. Oysa anadilde eğitim verseydiniz, yetişen soyumuzun (neslimizin) kumsalı boydan boya koşmasına izin verirdiniz. Ama mevzu sadece kumsalda koşmak değil açık denizlerde de yüzmek gerekir derseniz o zaman da ayağına istediği zaman giyip çıkarabileceği bir palet (ikinci bir dil) verir yüzdürürsünüz.
Yanılıyor muyum?
